A imaxe das guerras: Gervasio Sánchez.

[Ofrécese deseguido o discurso pronunciado polo fotógrafo Gervasio Sánchez, cando lle entregaron o premio "Ortega y Gasset", como continuación dunha cadea establecida mediante envíos a correos electrónicos na internet e no que se solicita a maior difusión posíbel. Cando o leades, entenderedes o porqué non quixeron darlle publicidade e o porqué é unha obriga publicitalo.]

O pasado 7 de maio de 2008 o fotógrafo e xornalista Gervasio Sánchez subiu a recoller un de tantos premios, o Ortega e Gasset, que outorga o diario “El País”, ante a asistencia dun concorrido público. Entre eles estaban a vicepresidenta do goberno, María Teresa Fernández de la Vega, o presidente do Senado, Francisco Javier Rojo García, varios ministros, a presidenta da comunidade de Madrid Esperanza Aguirre e o alcalde de Madrid, Alberto Ruiz Gallardón, ademais de diversos medios de prensa. Pois ben, parece ser que non debeu ser do gusto de tan ilustre público o discurso de Gervasio Sánchez, cando este subiu a recoller o premio, condenando devandito discurso ao ostracismo e esquecemento de toda a prensa.

Discurso de Gervasio Sánchez:

"Estimados membros do xurado, señoras e señores: É para min unha grande honra recibir o Premio “Ortega e Gasset” de Fotografía, convocado polo País, diario onde publiquei as miñas fotos iniciáticas de América Latina na década dos oitenta e os meus mellores traballos realizados en diferentes conflitos do mundo durante a década dos noventa, moi especialmente as fotografías que tomei durante o cerco de Saraievo.

Quero dar as grazas aos responsables de Heraldo de Aragón, do Magazine da Vangarda e a Cadea Ser por respectar sempre o meu traballo como xornalista e permitir que os protagonistas das miñas historias, tantas veces seres humanos extraviados nos sumidoiros da historia, teñan un espazo onde chorar e gritar.

Non quero esquecer ás organizacións humanitarias Intermon Oxfam, Mans Unidas e Médicos Sen Fronteiras, a compañía DKV SEGUROS e ao meu editor Leopoldo Blume por apoiarme sen fisuras nos últimos doce anos e permitir que o proxecto “Vidas Minadas”, ao que pertence a fotografía premiada, teña vida propia e un longo percorrido que pode durar décadas.

Señoras e señores, aínda que só teño un fillo natural, Diego Sánchez, podo dicir que como Martín Luther King, o gran soñador afroamericano asasinado fai 40 anos, tamén teño outros catro fillos vítimas das minas antipersoas: a mozambiqueña Sofia Elface Fumo, á que vostedes coñeceron xunto á súa filla Alia na imaxe premiada, que concentra toda a dor das vítimas, pero tamén a beleza da vida e, sobre todo, a incansable loita pola supervivencia e a dignidade das vítimas, o camboxano Sokheurm Man, o bosníaco Adis Smajic e a pequena colombiana Mónica Paola Ojeda, que quedou cega tras ser vítima dunha explosión aos oito anos. Si, son os meus catro fillos adoptivos aos que vin ao bordo da morte, vin chorar, gritar de dor, crecer, namorarse, ter fillos, chegar á universidade. Asegúrolles que non hai nada máis fermoso no mundo que ver a unha vítima da guerra perseguir a felicidade. É verdade que a guerra funde as nosas mentes e róubanos os soños, como se di na película “Contos da lúa pálida” de Kenji Mizoguchi. É verdade que as armas que circulan polos campos de batalla adoitan fabricarse en países desenvolvidos como o noso, que foi un gran exportador de minas no pasado e que hoxe dedica moi pouco esforzo á axuda ás vítimas das minas e ao desminado. É verdade que todos os gobernos españois, desde o inicio da transición, encabezados polos presidentes Adolfo Suárez, Leopoldo Calvo Sotelo, Felipe González, José María Aznar e José Luís Rodríguez Zapatero, permitiron e permiten as vendas de armas españolas a países con conflitos internos ou guerras abertas. É verdade que na anterior lexislatura duplicouse a venda de armas españolas ao mesmo tempo que o presidente incidía na súa mensaxe contra a guerra e que hoxe fabricamos catro tipos distintos de bombas de acio cuxo comportamento no terreo é similar ao das minas antipersoas. É verdade que me sinto escandalizado cada vez que me topo con armas españolas nos esquecidos campos de batalla do terceiro mundo, e que me avergoño dos meus representantes políticos. Pero como Martin Luther King, quérome negar a crer que o banco da xustiza está en quebra, e como el, eu tamén teño un soño: que, por fin, un presidente dun goberno español teña o valor suficiente para pór fin á silenciosa feira de armas que converte ao noso país, gústenos ou non, nun exportador da morte.

Moitas grazas."

Para máis información enlázate: http://www.vidasminadas.com/castellano/pagina1.htm
A foto premiada: Sofia Elface Fumo, coa súa filla Alia.