O 28 de xuño de 1984 Castelao voltou a Galiza.25º aniversario da traída dos restos de Castelao.
O domingo día 28 cúmprese o 25 aniversario da traída dos restos mortais de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao.
http://gl.wikipedia.org/wiki/Alfonso_Daniel_Rodr%C3%ADguez_Castelao
É imprescindíbel para comprender o presente ter consciencia do pasado.
Por iso ofrecemos o vídeo da chegada a Santo Domingos de Bonaval do cadaleito do político galego.
Asemade descríbense os acontecementos que rodearon aquel feito, moi afastados do que sería a vontade do propio Castelao.
O contexto.
Había que lexitimar a nova estrutura de estado. A Constitución, traxe a medida feito para que a “democracia orgánica” pasase a chamarse “monarquía parlamentaria”, entrara en vigor tres anos antes e o desenvolvemento político-administrativo na Galiza estaba no “albor”.
Unha fráxil democracia, sustentada no continuísmo por contra da “ruptura democrática”, debía, no formal, dar rexos golpes de temón reflectidos nun caderno de bitácora escrito de antemán, coa cúpula militar como vixía na cofia, e ancoradoiro no peirao do Borbón, antípoda do porto da lexítima República obrigado a abandonar corenta anos atrás de forma tan dramática e sanguinolenta.
A primeira lexislatura do Parlamento de Galiza debía servir a esa cruzada nacional-católica: lexitimar nestas provincias galaicas do nordés o novo “estado de dereito” nun exercicio hipócrita de supervivencia da elite tardofranquista e reprimir, coa contundencia necesaria, calquera proposta ou visión alternativa.
Mais aquela visión alternativa non era, en stricto senso, iso, alternativa; máis, se cabe, era a visión que lle correspondería a esta nación, ao conxunto do estado español, se o golpe do estado do 36 non existira.
O nacionalismo defendía a única posición congruente, coa historia e co tempo: o Estatuto do 36, a última vontade da Galiza da II República, fusilada por Franco e o “alzamiento” e que recibira o tiro de graza nos Pactos da Moncloa.
A contundencia coa que se aplicou o novo réxime foi obvia desde o primeiro momento. A nova norma estatutaria, o Estatuto dos 16, excluíu ao nacionalismo. Tentouse darlle suposta carta de lexitimidade a todo o proceso coa inclusión de representantes do Partido Obreiro Galego e o Partido Galeguista. A manifestación de Vigo do 79 e o resultado da referenda popular foi bastante nidia. A primeira Xunta morrera antes de nacer.
Por iso o Parlamento galego debía, canto menos, someter calquera discrepancia alén do camiño trazado, cando non, aniquilala. O parlamento non podía converterse na plataforma, no escaparate, no altofalante da verdade histórica, da memoria histórica. Que ironía. E así fixo co nacionalismo.
E abríronse dúas frontes: na política, apartando das institucións ao nacionalismo. E na historia, macelando, imposíbel na vida, máis sagrado porén, na súa morte, o símbolo da Nación, a Castelao.
Resulta máis que evidente, co paso dos anos, que a secuencia de acontecementos estaba orquestrada coma unha perfecta sinfonía. Primeiro deslexitimábase a expresión e vontade política dunha parte da sociedade e posteriormente espiábase a súa historia nun cobarde acto de tortura camiño da perda da nosa identidade.
A aniquilación da vontade política.
O nacionalismo na Galiza era o PSG e a UPG. Calquera outra formación ou organización ou ben era vasala do españolismo ou, se non, do independentismo. A primeira lexislatura do parlamento galego foi o froito da expresión popular emanada das eleccións celebradas o 20 de outubro de 1981. Debuxaron unha fragmentación parlamentaria propia do tempo e do espazo. Mais era deber simplificar a ecuación e o “xe” a despexar tiña nomes a apelidos: Lois Diéguez, Claudio López Garrido e Bautista Álvarez, deputados da coalición BN-PG-PSG.
Co pretexto da aprobación do regulamento do funcionamento da cámara parlamentar estes deputados foron esixidos de xurar o texto constitucional con posterioridade á súa toma de posesión, obrigándoselles, en troques, a abandonar o exercicio das súas funcións. Acometíase, nun chamado estado de dereito, a aplicación dunha nova norma con efecto retroactivo. Testemuñas desta violación básica da xurisprudencia máis común, cómplices da falcatruada da elite político-administrativa representada por Gerardo Fdez. Albor, Mariano Rajoy e Antonio Rosón, participaban as que se poderían considerar forzas progresistas do momento: Partido Comunista de Galiza, Esquerda Galega e o PSOE-PSdeG.
O texto regulamentario fora aprobado na cámara o primeiro de xuño de 1982, e comezou a aplicarse xusto un mes máis tarde; nove meses despois da toma de posesión dos parlamentarios.
O 23 de novembro de 1982, xusto un ano despois do comezo da primeira lexislatura do parlamento a vontade da expresión política do nacionalismo era eliminada da institución…
http://www.parlamentodegalicia.es/sites/ParlamentoGalicia/BibliotecaDiarioSesions/D10017.PDF
(Diario de Sesión do PG núm. 17, 23 de novembro de 1982);
(crónica en “El País” da expulsión dos parlamentarios, 25 de novembro de 1982).
A aniquilación da nosa historia.
Sen a amplificación parlamentaria o apropiarse da historia pasaba polo aldraxe ao símbolo.
O dous de agosto de 1983, con estío e aleivosía, como rexe o decimonónico costume da administración pública, presentábase o “proxecto non de lei sobre o traslado a Galicia dos restos de Castelao”.
http://www.parlamentodegalicia.es/sites/ParlamentoGalicia/BibliotecaBoletinsOficiais/B10151.PDF
B.O.P.G. onde se recolle a admisión a trámite da proposición non de lei, o texto da mesma e a apertura do período de presentación de emendas, 12 de setembro de 1983.
Con cómplices ou sen eles. Aínda que xa non facía falla.
Desde ese intre comezou o proceso administrativo que culminou o 7 de outubro de 1983, e polo cal o Parlamento de Galiza aprobaba o proxecto definitivo, sempre sometido á vontade da familia aínda viva, a súa irma Teresa.
http://www.parlamentodegalicia.es/sites/ParlamentoGalicia/BibliotecaDiarioSesions/D10050.PDF
Diario de sesións onde se recolle a intervención e presentación da proposición non de lei e as distintas emendas ás mesma, 7 de outubro de 1983
http://www.parlamentodegalicia.es/sites/ParlamentoGalicia/BibliotecaBoletinsOficiais/B10164.PDF
B.O.P.G. coa publicación do texto definitivo, 17 de outubro de 1983
Finalmente, cun macabro sentido do humor, un 28 de xuño, no 1984, Castelao regresaba á patria.
Mais alí estaba o nacionalismo.
E a televisión.
E a testemuña gráfica que quedou grazas a persoas comprometidas e democráticas.
Crónica de “El País”, o día da traída dos restos de Castelao, 28 de xuño de 1984.
Crónica de “El País” cobre o cese fulminante do Director do Centro Territorial da TVE en Galiza
No hay comentarios:
Publicar un comentario